Ik erger me mateloos

De vergadering kabbelt wat voort over dingen die mij niet echt aangaan. Ik doe me tegoed aan het speculaat op tafel en de warme thee in mijn handen en wissel zo af en toe een woord met mijn buurvrouw. Soms geven we elkaar betekende blikken van ergernis of instemming. We hebben aan het half woord genoeg.

Maar ineens verandert de sfeer en gaat het over de klas waar mijn kind in zit. Ik spits mijn oren en luister mee. In niet al te fraaie bewoordingen wordt me een indruk van de klas gegeven. Ik erger me ineens groen en geel totdat ook nog eens een moeder roept dat er allemaal ADHD-ers in die klas zitten, alsof deze opmerking iets toevoegt aan het gesprek, maar ze is er voldaan mee en daar lijkt het om te gaan.

De stoom komt uit mijn oren en de verdere vergadering zal me worst wezen. Ik ben er klaar mee en zo te zien mijn buurvrouw ook. Ohh dus ik ben niet de enige die het geen leuke discussie vindt. Ik voel me persoonlijk aangevallen, omdat het om mijn kind lijkt te gaan. Ongeacht of dat ook zo is, maar ook mijn kind heeft ADHD en ik ben er toch wat gevoelig voor.

Zou ze zelf nou in de gaten hebben wat ze allemaal precies zegt? Maar meer nog doe ik dit ook niet regelmatig? Onbewust iemand kwetsen met mijn mening of uitlatingen? Deze momenten maken me er opnieuw van bewust goed op te letten wat ik zeg en hoe ik het zeg! Ze weet denk ik niet half hoe leuk ADHD-ers zijn! Gelukkig weet ik het wel.