Onderstaande stuk las ik op facebook en heb ik van adddkenmerken.net gehaald!
Op een dag vond een boer een adelaarsei maar zag het aan voor een kippenei. Hij plaatste het ei bij de andere eieren in de broedmachine in het kippenhok.
Een paar weken later kwam het ei uit. De baby adelaar werd opgevoed als een kip met de andere kuikens. Samen met de andere kippen leerde hij pikken en grazen. Hij werd streng gewaarschuwd te vliegen, omdat kippen niet echt kunnen vliegen, ze fladderen en vallen, zo werd hem verteld …
De arend bleek een ellendige kip. Hij wilde niet goed pikken. Hij haatte het omdat hij altijd het gevoel had onhandig te zijn en viel steeds om. Hij had voortdurend honger en was prikkelbaar, omdat het kippenvoer hem gewoon niet tevreden kon stellen. De andere kippen vonden hem storend en vreemd …
Na jaren van worstelen om een normale kip te zijn, was het gevoel van eigenwaarde van deze kip vrij laag geworden. Hij haatte zichzelf. “Waarom ben ik zo groot, onhandig en anders? ‘Hij vroeg zichzelf steeds af:” Waarom kan ik hier niet gelukkig zijn net als alle andere kippen? “
“Is dit alles wat er is in het leven?” Vroeg hij zich pijnlijk af: “Waar is de sensatie? Waar is de flow?“
Hij begon meer en meer verstorende dingen te doen, alles om maar een beetje opwinding te krijgen. Hij verlangde in zijn hart naar dat gevoel van vliegen en zweven – alleen hij wist niet eens wat dat was – dus probeerde hij dat te compenseren door het maken van zijn eigen spanning rond het kippenhok, d.m.v. drama en verstoringen. Andere kippen noemden hem zelfzuchtig, wanordelijke en een onruststoker. De arme adelaar nam het allemaal ter harte, geloofde hen en werd depressief.
Op een dag, hoog in de lucht zag hij een andere adelaar. Het benam hem direct de adem. Voor een moment voelde hij een golf van herkenning. Hij voelde iets in hem gebeuren. Hij voelde zich meer levend dan hij ooit eerder had gevoeld.
In zijn opwinding vertelde hij zijn familie van kippen wat hij had gezien en hoe hij ook wilde vliegen. Ze lachten hem uit. “Ben je gek?” “Je droomt” “Echte kippen vliegen niet!” “Je zal dat nooit kunnen!” “Je kunt niet eens kakelen en grazen!” En nu denk je wel dat je op een dag zult kunnen vliegen?” Wanneer word je nou eens volwassen en sluit je je bij ons aan om te grazen in het kippenhok. Waarom kun je niet meer zoals je collega’s zijn? Wat is er mis met jou?
De jonge arend werd beschaamd en ontmoedigd. Hij voelde zich hopeloos en alleen en zo viel hij die nacht in slaap.
Dagen later zag hij tot zijn vreugde de vogel opnieuw en deze keer schreeuwde hij het geluid van een adelaar. Op het moment dat de jonge arend, die tussen de kippen was opgegroeid, deze roep hoorde, gebeurde er iets onverwachts. Zijn lichaam slingerde oncontroleerbaar – zijn hele lichaam reageerde automatisch op de majestueuze kreet van de adelaar met een krachtige kreet van zichzelf. Hij was verbaasd. “Wat is er gebeurd? … Kwam dat prachtige geluid van mij? Kippen maken dat geluid niet! Alleen adelaars doen … Wacht … Alleen arenden doen dat!“
Een kippenhok gaat alleen samen met kippen, het kan een adelaar niet tegenhouden weg te vliegen – vooral niet wanneer ze hun roeping horen.
De jonge adelaar, eindelijk bewust van wat hij werklijk was, strekte voor de eerste keer zijn vleugels en vloog weg. Voor hij het wist zweefde hij door de lucht. Hij was niet langer meer gevangen in het kippenhok, omdat hij hij niet meer gevangen was door het idee dat hij een kip zou zijn. Niets kon hem meer stoppen.
Bovenstaand stuk is afkomstig uit het zeer inspirerende boek “The Davinci Method“, geschreven door John Garrot Loporto en vertaald door Jochem, waarvoor mijn hartelijke dank. Een echte “eye opener” voor iedereen met ADD en ADHD, maar zeker ook voor iedereen die (hoog) begaafd is.
Op een dag vond een boer een adelaarsei maar zag het aan voor een kippenei. Hij plaatste het ei bij de andere eieren in de broedmachine in het kippenhok.
Een paar weken later kwam het ei uit. De baby adelaar werd opgevoed als een kip met de andere kuikens. Samen met de andere kippen leerde hij pikken en grazen. Hij werd streng gewaarschuwd te vliegen, omdat kippen niet echt kunnen vliegen, ze fladderen en vallen, zo werd hem verteld …
De arend bleek een ellendige kip. Hij wilde niet goed pikken. Hij haatte het omdat hij altijd het gevoel had onhandig te zijn en viel steeds om. Hij had voortdurend honger en was prikkelbaar, omdat het kippenvoer hem gewoon niet tevreden kon stellen. De andere kippen vonden hem storend en vreemd …
Na jaren van worstelen om een normale kip te zijn, was het gevoel van eigenwaarde van deze kip vrij laag geworden. Hij haatte zichzelf. “Waarom ben ik zo groot, onhandig en anders? ‘Hij vroeg zichzelf steeds af:” Waarom kan ik hier niet gelukkig zijn net als alle andere kippen? “
“Is dit alles wat er is in het leven?” Vroeg hij zich pijnlijk af: “Waar is de sensatie? Waar is de flow?“
Hij begon meer en meer verstorende dingen te doen, alles om maar een beetje opwinding te krijgen. Hij verlangde in zijn hart naar dat gevoel van vliegen en zweven – alleen hij wist niet eens wat dat was – dus probeerde hij dat te compenseren door het maken van zijn eigen spanning rond het kippenhok, d.m.v. drama en verstoringen. Andere kippen noemden hem zelfzuchtig, wanordelijke en een onruststoker. De arme adelaar nam het allemaal ter harte, geloofde hen en werd depressief.
Op een dag, hoog in de lucht zag hij een andere adelaar. Het benam hem direct de adem. Voor een moment voelde hij een golf van herkenning. Hij voelde iets in hem gebeuren. Hij voelde zich meer levend dan hij ooit eerder had gevoeld.
In zijn opwinding vertelde hij zijn familie van kippen wat hij had gezien en hoe hij ook wilde vliegen. Ze lachten hem uit. “Ben je gek?” “Je droomt” “Echte kippen vliegen niet!” “Je zal dat nooit kunnen!” “Je kunt niet eens kakelen en grazen!” En nu denk je wel dat je op een dag zult kunnen vliegen?” Wanneer word je nou eens volwassen en sluit je je bij ons aan om te grazen in het kippenhok. Waarom kun je niet meer zoals je collega’s zijn? Wat is er mis met jou?
De jonge arend werd beschaamd en ontmoedigd. Hij voelde zich hopeloos en alleen en zo viel hij die nacht in slaap.
Dagen later zag hij tot zijn vreugde de vogel opnieuw en deze keer schreeuwde hij het geluid van een adelaar. Op het moment dat de jonge arend, die tussen de kippen was opgegroeid, deze roep hoorde, gebeurde er iets onverwachts. Zijn lichaam slingerde oncontroleerbaar – zijn hele lichaam reageerde automatisch op de majestueuze kreet van de adelaar met een krachtige kreet van zichzelf. Hij was verbaasd. “Wat is er gebeurd? … Kwam dat prachtige geluid van mij? Kippen maken dat geluid niet! Alleen adelaars doen … Wacht … Alleen arenden doen dat!“
Een kippenhok gaat alleen samen met kippen, het kan een adelaar niet tegenhouden weg te vliegen – vooral niet wanneer ze hun roeping horen.
De jonge adelaar, eindelijk bewust van wat hij werklijk was, strekte voor de eerste keer zijn vleugels en vloog weg. Voor hij het wist zweefde hij door de lucht. Hij was niet langer meer gevangen in het kippenhok, omdat hij hij niet meer gevangen was door het idee dat hij een kip zou zijn. Niets kon hem meer stoppen.
Bovenstaand stuk is afkomstig uit het zeer inspirerende boek “The Davinci Method“, geschreven door John Garrot Loporto en vertaald door Jochem, waarvoor mijn hartelijke dank. Een echte “eye opener” voor iedereen met ADD en ADHD, maar zeker ook voor iedereen die (hoog) begaafd is.
2 opmerkingen:
Echt een prachtig verhaal...
Ik wens je een heerlijke avond,
Liefs,
Mirjam
Wat een mooi verhaal: jezelf (mogen) zijn en blijven ook al beantwoord je niet altijd aan de verwachtingen van anderen. Wees uniek en vlieg je eigen dromen achterna ;-)
Een hele fijne avond! Groetjezz lfs mij
Een reactie posten