Zoonliefs superattente juf!

Een aantal weken geleden mailde ik juf met de vraag wanneer de cito’s zouden komen. Want meestal wordt dat rond de avond4daagse gedaan. Beetje jammer, want zoonlief heeft z’n rust wel een beetje nodig. En dus leek het me niet verstandig zoonlief te laten lopen als hij de hele week cito’s heeft. Er kwam reactie dat alle cito’s vóór de avond4daagse zouden worden gehouden. Ik blij voor zoonlief. Kan hij toch meelopen!

We hadden afgesproken dat zoonlief de cito’s buiten de klas zou maken, maar dat lukte niet bij alles zo vertelde juf. Ik vond dat best jammer, maar meer nog spannend. Want stel dat het niet goed uitpakt? Stel dat hij z’n concentratie niet kan vasthouden, afgeleid wordt om niets? Of de tijdsdruk hem teveel wordt? Hij het niet af krijgt om wat voor reden dan ook?

Is het gewoon niet zo dat ik zoonlief meer moet vertrouwen? Dat ik moet leren beseffen dat hij het prima kan? Hij heeft het toch het hele jaar al zo goed gedaan? Waarom dan nu ineens niet. Het is echt niet zo dat hij het nu ineens niet meer weet. Vertrouwen dus …

En dat blijkt ook als juf ons tussentijds (hoe hartverwarmend attent) laat weten dat het heel goed gaat met zoonlief! Een bloemetje voor juf!

Een tic? Wat doe je er aan?

Veel kinderen met ADHD hebben een tic. Niet een, maar vaak wel meer dan een. In de meeste gevallen is dat geen enkel probleem. Geen aandacht aan besteden dan gaat het van zelf wel over, groeien ze er ook overheen. Maar soms is een tik zo irritant dat het moeilijk wordt er geen aandacht aan te besteden. De vraag is ook of dat het beste is.

Moet ik aandacht aan zijn tic besteden of moet ik het juist negeren? Ik weet nog dat ik ze vroeger ook had en er inmiddels overheen ben gegroeid. Er werd destijds geen aandacht aan geschonken. Althans voor zover ik me kan herinneren.

Zoonlief heeft inmiddels zoveel tics die goed zichtbaar zijn, dat we het gevoel hebben hier iets mee te moeten doen. Nu zien wij het alleen, maar straks op school wordt hij er mee gepest. Zoonlief kucht, overstrekt zijn armen en benen, hij beweegt zijn gezicht, zijn ogen en buigt zijn handen. Dit gebeurt het meest in stessvolle tijden.

Dat kuchje, is een enkel kuchje, meer niet. Maar dat gebeurt zo vaak in korte tijd dat het inmiddels lichtelijk irritant is geworden. Daarnaast is het ook nog eens slecht voor zijn keel. Zoonlief praat niet zo duidelijk omdat hij nogal schor praat. Hij gebruikt namelijk bij het praten zijn keelspieren. In zijn hoofd gaat het allemaal zo snel dat hij dat er niet met die snelheid uit krijgt, waardoor hij met regelmaat struikelt over zijn woorden. Ook dit is niet geheel vreemd in ADHD-land.

De therapeut adviseerde een tegentik te bedenken. Bij kuchen is dat bijvoorbeeld slikken. Ik was dus al op de goede weg. Al een tijdje zeg ik tegen zoonlief dat hij moet drinken zodra hij een kuch voelt aankomen. De tegentik bij het overstekken van zijn armen is het buigen van zijn armen.

Binnenkort gaan we in gesprek met de therapeut. We hebben het gevoel dat we er nu teveel aandacht aan besteden, waardoor het alleen maar erger wordt.

Wat doe jij? Heb je tips of trucs? 

Zoonlief is onrustig

Dit is nu al de vierde ochtend op rij dat zoonlief uit bed stuitert. Hij voelt zich wild, zegt hij. En dat is hij ook. Elke ochtend vraag ik me af waar dat dan aan zou kunnen liggen. Er ligt bij mijn weten niets spannends in het verschiet.

Terwijl zoonlief druk doende is met dingen die er nu niet echt toe doen en het eten lichtelijk vertragen zegt hij ineens: ‘Mam, ik wil nu eigenlijk al mijn verkleedspullen mee naar school, want vandaag gaan we oefenen en ik ben bang dat ik het morgen vergeet.’

Bij mij gaat het licht aan. Dat ik daar toch niet eerder op ben gekomen! Natuurlijk! Zoonlief heeft een toneelstuk en is daar al dagen zoet mee. Waar ik met plezier naartoe leef, is voor zoonlief een spannende onderneming. Hij vindt het zo leuk om in die microfoon te praten, maar tegelijkertijd heeft hij er de kriebels van in zijn buik.

En dus blijft ons kereltje nog wel even onrustig. Nu ik het plaatsen kan en voor mij begrijpelijk is waarom zoonlief zo druk is, vind ik zijn gedrag ook ineens een stuk acceptabeler.

Gelijk ga ik met zoonlief het gesprek aan en ga ik wat dieper in op de spanning in zijn lijfje voor het toneelstuk. Wat vind je dan spannend? En wat helpt je om die spanning kwijt te raken?

Toch jammer dat ik het niet eerder in de gaten had. Het helpt zoonlief zo. Maar goed, volgende keer beter.

(Wat vertel je wel van te voren aan je kind  om de spanning af te nemen en wat vertel je juist op het laatste moment? Ik ben benieuwd naar je ervaring!)

Foutje

Hoewel de dag met een flinke regenbui is begonnen breekt nu langzaam de zon door de wolken. Ik let goed op de weg en pas mijn snelheid aan aan de auto voor mij, die in mijn beleving iets te langzaam rijdt. Wat zouden de kids vinden van het museum? Ik weet niet goed wat ik me erbij voor moet stellen dan vooral dat het over film gaat. We zullen het gaan zien.

De Tomtom geeft aan dat ik de vierde afslag van de rotonde moet nemen. Het voelt niet goed, maar ik doe braaf wat het ding zegt. Meteen zijn we op de terugweg en keren is niet mogelijk. Na enig gedoe ben ik weer bij de rotonde en neem de derde afslag.

Eenmaal binnen dringt irritant gerinkel mijn oor binnen. Al gauw ontdekken we de oorzaak van het gerinkel. Zodra we onze ringen activeren horen we het nogal doordringende geluid.

Op de tweede verdieping is het niet helemaal duidelijk waar we moeten beginnen. We nemen het eerste het beste onderdeel. Zoonlief loopt wat doelloos rond en weet niet goed waar hij beginnen moet. Ik loop met hem mee en laat zien hoe het werkt. Maar de filmpjes zijn lang en zeggen hem niets.

Al gauw hoor ik zoonlief zeggen: ‘Mam, wanneer gaan we weer naar huis?’ Ik kan het hem niet kwalijk nemen, want het is voor hem veel te ingewikkeld allemaal. Overal komt geluid vandaan. Overal is wel iets te zien. Het is donker en al die beelden schreeuwen om aandacht. Maar wat moet hij kiezen? Waar moet hij beginnen? Het is voor hem veel te druk. En de mogelijkheden zijn te aanzienlijk.

Hij loopt ongeïnteresseerd rond en vindt er helemaal niets aan. Hij is de eerste die er aan meewerkt om naar huis te gaan. Hij staat al beneden om de rest op te wachten. Opgelucht haalt hij adem als we weer in de auto zitten. Lekker naar huis. Geen keuzes hoeven maken, terwijl dat toch al zo moeilijk is en geen schreeuwende beelden die om aandacht vragen en dubbel en dwars binennkomen.

Voor ons voorlopig geen ‘Beeld en geluid’ meer …

Adhd-moe

‘Ik ben gewoon even adhd-moe.’ is mijn antwoord op de vraag van manlief of het wel goed met me gaat. Met ingehouden woedde sis ik het er uit. ‘Wen er maar aan, adhd zal er altijd zijn.’ zegt manlief naar waarheid. Het werkt ontnuchterend. Ineens sta ik weer met beide benen op de grond. Mijn boosheid en frustratie zakt.

Hoe kan het nou toch dat zoonlief zo reageert? Het moet ergens vandaan komen, maar waar? Zou het neeflief zijn die zo’n effect op hem heeft? Hij is tenslotte al tijden niet meer zo onrustig en vervelend geweest. Maar de tweede dag van neefliefs verblijf is zoonlief onrustig en onhandelbaar. Hij gaat zijn eigen gang en trekt zijn eigen plan.

Ik spiegel mijn gedachten aan manlief die bevestigend knikt. Neeflief is ouder dan zoonlief en de jongste thuis. Zoonlief is de oudste. Neeflief vindt het fantastisch even onder het juk van de oudste uit te zijn en zelf eens voor oudste te kunnen spelen. Dit tot grote ergernis van zoonlief die dit helemaal niet is gewend.

Zoonlief laat neeflief weten dat hij niet als kleuter behandeld wil worden en neeflief vindt op zijn beurt dat zoonlief zich als een kleuter gedraagt. Zoonlief gaat zijn eigen gang en vertikt het zich te laten commanderen. Ik erger me groen en geel en wil dat zoonlief zich gedraagt. Want, zo denk ik dan, dat is gezellig en leuk voor neeflief. Zo meteen wil hij nooit meer komen logeren.

Maar het is op dit moment teveel gevraagd. Na een extreem drukke week, waarin onvoldoende tijd en ruimte is genomen om alles te verwerken, zijn de remmen los. Ik maakte me al wat ongerust dat ik vanaf zoonliefs verjaardag geen dag rust heb ingepland. De tijd voor rust en ruimte is aangebroken.

Als we zoonlief later vragen wie hij het liefst te logeren heeft staat neeflief, samen zoonliefs beste vriend, boven aan de lijst! Gelukkig maar! Nu maar hopen dat neeflief er ook nog zo over denkt!!