Wat een onrust

Met de fiets aan mijn hand loop ik de tuin in. Zoonlief, die al thuis is, komt met een zorgelijk gezicht op me af lopen. Er is iets, dat is wel duidelijk. Mijn fiets staat nog niet op de standaard of zoonlief begint gelijk alles wat niet goed is gegaan op school op te sommen. Hij had twee streepjes en een kruisje.  Taal wilde niet lukken en een verhaal schrijven ook al niet.

Als ik al aan tafel zit vertelt zoonlief dat hij rekenen ook al niet af had. Grote tranen van frustratie lopen over zijn wangen. Het enige wat ik kan doen is hem in mijn armen sluiten! Dicht tegen me aan houden en hem laten uitsnikken. Binnen in mij rijzen de zorgen de pan uit. Is dit een herhaling van vorig jaar? Nee, dat niet. Ik ben inmiddels wijzer en zoonlief kan ook al veel beter onder woorden brengen wat hem dwars zit. Hij vindt het zo moeilijk dat hij steeds boos wordt. Hij weet niet wat hij er mee aan moet.

Ik spreek met hem af dat hij een Donald Duck pocket mee naar school mag nemen. Als iets niet lukt, stopt hij met zijn opdracht en gaat hij een paar bladzijden lezen. Als hij is afgekoeld, gaat hij weer verder met zijn werk. Dat vindt hij een goed idee en z’n vochtige ogen beginnen weer te glimmen. Nog geen minuut later is alles weer voorbij.

Dit is een moeilijke tijd en dat is heel zacht uitgedrukt! Zoonlief zit bomvol onrust en zelfs de melatonine die hij elke avond krijgt mocht gisteravond niet baten.  Tijd om actie te ondernemen. Geen DS meer, geen playstation, niets waar zijn frustratievermogen alleen maar groter van wordt en zijn onrust alleen maar toeneemt. Dit zijn geen spellen waar hij zijn energie in kwijt kan. Hij krijgt er beslist de verkeerde energie van. Tijd voor sport en spel?! Of gewoon wachten totdat de Sint het land verlaten heeft?

Tangle toys! Tangle wat???

Vorige week waren manlief en ik op ouderbegeleiding en kregen de tip een tangle aan te schaffen. Een Tangle?? Ja, een tangle. Wat is dat, zul je je afvragen? Weer een of andere kneetbal, bijtring of iets dat de energie van je kind kan geleiden. Nee, niets van dit alles.

De eerste keer toen we ouderbegeleiding kregen had de therapeut het er al over, maar was de tangle niet in haar bezit. Vorige week, toen we er waren, lag het ding op haar tafel en wilde ik, zonder dat ik wist wat het was, het ding gelijk pakken.

Een tangle is een soort slang, bestaat uit allemaal onderdelen, die alle kanten op kunnen draaien, zonder dat het uit de hand loopt. De slang zit van begin tot eind aan elkaar vast. Het is een klein handzaam ding dat beslist de moeite van het aanschaffen waard is. En man wat is dat een leuk ding!

We hebben het nog niet in huis, maar gaan er beslist een paar aanschaffen. Het is de moeite waard. En voor het geld hoef je het niet te laten. Kijk op: www.tangletoys.com.

PS. Even voor het vergelijk, de tangle is zo groot als een mobiel.

‘Hij gaat over.’, zegt juf.

‘Je zoon gaat over naar groep 5’ zegt juf, nadat ik in het kort de resultaten van de onderzoeken aan haar heb uitgelegd. Ik zit nog helemaal in mijn verhaal en kan maar moeilijk omschakelen. Ben je er niet blij mee? vraagt ze. Blij mee? Blij mee? Ik ben al maanden bezig met het feit dat zoonlief blijft zitten en nu gaat hij over? ‘Ja sorry’, zeg ik, ‘ik moet even overschakelen hoor als je het niet erg vindt? En dit doen jullie niet omdat wij ouders dit zo graag willen?’ Juf kijkt me verbaasd aan en antwoordt resoluut: ‘Absoluut niet, dit heeft je zoon helemaal zelf gedaan.’

‘Maar’, vraag ik, ‘waarom gaat hij nu ineens wel over? Zijn de cito’s dan zo goed gemaakt?’ Juf bevestigt wat ik al vermoedde. Het eerste citoresultaat voor rekenen is binnen en dat is heel goed! De andere resultaten moeten nog binnenkomen, juf houdt daarom een slag om de arm, maar verwacht daar ook verbetering in. Tevens is juf bang dat zoonlief zich behoorlijk gaat vervelen als zoonlief blijft zitten, omdat ook uit het onderzoek is gekomen dat zoonlief uitdaging nodig heeft.

Diezelfde week komen de rest van de citoscores binnen. We hadden wel verwacht dat de scores omhoog zouden gaan, maar dat ze zo hoog zouden uitvallen, hadden we niet verwacht. Omdat het verschil zo groot was en ze niet konden geloven dat het resultaat nu zo hoog was is een van de cito’s dubbel nagekeken. Wat hetzelfde resultaat opleverde.

We moeten het allemaal even verwerken. Maar als het goed tot ons is doorgedrongen kunnen we alleen maar trots zijn, ontzettend trots op die onrustige, onzekere, maar oh zo doorzettende zoon van ons.

En zoonlief? Een week later neemt hij zijn rapport mee naar huis. Samen met ons bekijkt hij de mooie resultaten! Tijd voor een klein feestje!

Het gesprek en de uitslag

Het is midden op de dag. We zitten in de wachtkamer van het onderzoekscentrum. Precies twee weken na de door ons gecancelde afspraak. Best een beetje vreemd. Maar het moet. We willen graag de uitslagen van de onderzoeken nader besproken hebben.

In het telefoongesprek dat ik anderhalve week eerder met de therapeut voerde kon ik al opmaken dat zoonlief adhd heeft. Ik had haar gevraagd of er iets uit het onderzoek naar voren was gekomen. Ze wilde het eigenlijk niet door de telefoon zeggen, maar heeft het toch gedaan. En dat was toch wel even een schok.

Nu zitten we in de wachtruimte, wachtend op de toelichting die komen gaat. Het is een saaie kamer. Niet veel te zien of te beleven. Veel leesmateriaal, maar het meeste ken ik inmiddels wel. De spelletjes zijn uitdagend en leuk, maar om daar nu aan te beginnen … Dan maar koffie.

Ineens zitten we aan tafel met de therapeut. Ze geeft een uitgebreide toelichting op de onderzoeken die zijn uitgevoerd. Ze vertelt leuke en interessante  details over testen en de daaruit voortvloeiende resultaten. Tenslotte geeft ze belangrijke aanbevelingen voor ons en voor school. We nemen gelijk enkele beslissingen en maken vervolgafspraken.

Adhd dus, niet helemaal verwacht, maar toch ook weer wel. We dachten eerder add. Maar gaandeweg hoorden we en zagen we dat z’n onrust hem steeds meer in de weg ging zitten. Door het verminderen van zijn schoolweg, ebde ook een stukje onrust weg. Maar of dat genoeg is?

Diezelfde middag nog loop ik naar school. Een kort gesprek met de juf. Gelijk maar even de resultaten vertellen. Het gesprek krijgt een wel zeer verrassende wending …

Het uiteindelijke gesprek?!

Spannend het uiteindelijke gesprek waarin de resultaten van het onderzoek zullen worden besproken. We zijn benieuwd wat het ons oplevert. Maar naarmate de dag naderbij komt, nemen de krachten van mijn moeder af.

Maandag, de dag van het gesprek, word ik vroeg in de ochtend gebeld. Het is tijd om naar het ziekenhuis te komen. Hoe de situatie er precies voorstaat is niet helemaal duidelijk. Opschieten en haast maken dus. Manlief is net de deur uit naar zijn werk. De kinderen zijn zich aan het aankleden. Rennen vliegen haasten, maar alles loopt meer dan gesmeerd. Kids ondergebracht. Onderweg worden manlief en ik gebeld dat we rustig kunnen rijden.

Tegen het einde van de ochtend bellen we het onderzoekscentrum met de mededeling dat mijn moeder stervende is. Enkele uren later, het begin van de middag, hoor ik voor de laatste maal haar ademhaling. Haar tijdelijke leven is vergleden in het Eeuwige bestaan.

Mijn leven lijkt even stil te staan, maar dat van de kinderen gaat onverminderd door. Ik moet, ondanks de rollercoaster van emoties waarin ik mij bevind, daarin mee. Ik moet, in het belang van mijn kind, school bellen. Ik druk juf op het hart dat zoonlief alle cito’s buiten de klas moet maken. Geen cito uitgezonderd, of hij dat nu leuk vindt of niet. In een mailtje bevestig ik dat de therapeut het idee zeer ondersteunt, ook gezien de huidig omstandigheden.

En zo maakt zoonlief alle cito’s buiten de klas. Ik waak ervoor om er iets over te zetten. Bang als ik ben dat ik hem onder druk zet. Zoonlief moet er zelf mee komen, maar dat doet hij niet zo snel. Af en toe stel ik een vraag, maar laat aan hem over wat hij er over willen zeggen.

We zitten in de wachtkamer van het onderzoekscentrum, de uitslag wacht!

In gesprek met de intern begeleider (IB-er) en juf

Half april

Juf mailt. Of we samen op gesprek willen komen. De Intern begeleider zal er ook bij zijn. Oké dit is foute boel. We hoeven nooit samen op gesprek te komen, alleen als het serieus is. En dat is het vast en zeker. Ik erger me aan het feit dat juf onduidelijk is. Ze laat me in haar mail niet weten wat ze willen bespreken. Mijn onzekerheid neemt toe. Ik wil me geen week hoeven afvragen waar het gesprek over zal gaan.

Ik bel de intern begeleider, maar krijg haar niet te pakken. Uiteraard, want ze wil natuurlijk eerst de juf spreken, voordat ze mij te woord staat. ’s Middags is ze op kantoor. Ik vraag haar waar het gesprek over gaat. Een hoop vaag gepraat is het antwoord. Zucht, hier heb ik dus niets aan en merk plompverloren op: ‘Gaat het er over dat zoonlief blijft zitten?’ ‘Ehh, ja dat willen we wel bespreken ja.’ Niet leuk om te horen natuurlijk, maar zeg ik: ‘Ik vind dat jullie daar duidelijk over moeten zijn en ons hier niet een hele week over in onzekerheid moeten laten zitten.’ De intern begeleidster begrijpt het.

We hebben een week om aan het idee te wennen en tegen de tijd dat het gesprek plaatsvindt hebben wij onze strategie al bepaald. Dat maakt het gesprek ook heel makkelijk. Het lijkt er sterk op dat zoonlief het jaar over gaat doen. Ze weten zich niet zo goed raad met zoonlief en zeker niet met de tegenstrijdige resultaten die hij heeft behaald. Wij begrijpen dat en gaan helemaal mee in hun idee, tot (naar ons idee) opluchting van juf en de IB-er. Wij willen het beste voor ons kind en als dat het beste is doen we dat.

We krijgen alle medewerking. Zowel juf als de intern begeleider denkt mee. Dat is echt ontzettend fijn! Ook wij dragen ons steentje bij om de rest van de schoolperiode voor zoonlief zo vlot mogelijk te laten verlopen. We geven wel aan dat we niet eerder een besluit nemen dan dat zoonlief de laatste citotoetsen van het schooljaar heeft gemaakt. We willen de resultaten afwachten. Tevens besluiten we dat alle cito’s buiten de klas worden afgelegd, om zo de prikkels tot het minimum te beperken.

De onderzoeken bij het onderzoekscentrum staan al gepland, maar moeten nog plaatsvinden …

Een gesprek en verder onderzoek

Enkele dagen na de IQ test worden we weer verwacht bij de therapeut. Ze vraagt ons naar de geschiedenis van zoonlief. Het verloop van de zwangerschap, hoe zoonlief was in mijn buik, als baby en zijn verdere ontwikkeling . Alle belangrijke details moesten wij uit ons geheugen opdiepen. Dat viel even niet mee. Totdat we op gang kwamen, toen wisten we het een na het ander te vertellen. We vertelden zoveel mogelijk, bang dat we waren belangrijke details te vergeten.

Als het gesprek ten einde loopt, willen we graag weten hoe zoonlief de IQ test heeft gedaan. De therapeut zegt er niet veel over, alleen dat het IQ van zoonlief prima in orde is. Stiekem zijn we opgelucht. Wat wij al wel wisten, bevestigt de therapeut. Aan de verstandelijke vermogens van zoonlief mankeert niets. 

We werden alleen wat onzeker gemaakt door de grote discrepantie tussen de tussentijdse toetsen en de citoscores. Manlief was vrij zeker over het IQ van zoonlief. Ik was toch wat onzeker, doordat zoonlief thuis prima resultaten boekte, maar het op school niet tot uitdrukking leek te komen. Ook juf wist zich niet goed raad en was wat onzeker. Mede doordat zoonlief de cito’s later, alleen, over mocht doen en deze goed maakte! (Leuk detail: hij wist precies op te noemen welke fouten hij eerder had gemaakt.)

Een week na de IQ test breng ik zoonlief opnieuw naar de therapeut. Zij doet allerlei testen met hem. Ik ga ondertussen weer koffie drinken bij mijn ouders. (Ik schrik, mijn moederlief zit aan de tafel, maar eigenlijk is dat al teveel. Ze weet naar de bank te komen, waar ze uit moet rusten.) Een week later, op de dag dat wij de resultaten van het onderzoek zouden horen, overlijdt mijn moeder. We stellen de afspraak uit …

Even een stipje ...