De een wel en de ander niet?

Op dit moment is niet te zeggen wie van de twee de drukste is. Stuiterend brengen ze hun dagen door. Het liefst voor de tv, de play station, achter de computer of met een DS. Speelgoed is niet in trek, alleen wanneer het van mamlief moet en dan wel zo kort mogelijk. Buiten spelen is nog tot daar aan toe, want daar kan je ook lekker wild doen. Kung Fu spelen en al dat soort spelletjes. Ruiten zijn nog heel inclusief handen en vingers. Ongelofelijk met al die stokken.

De kerstdagen bestonden vooral uit zitten en eten. Voor wandelen was geen tijd. Het was rennen en vliegen van de kerk, naar de familie en weer terug naar de kerk voor het kinderkerstfeest en dan weer naar huis om de visite te ontvangen. Dag twee bestond uit bijkomen en in de namiddag naar  broerlief voor een kerstdiner. Weer stilzitten dus.

Deze dagen bestaan vooral uit het opdoen van indrukken en het verwerken ervan is nu begonnen, komt nog bij dat ze bijkomen van een drukke schoolperiode … En dan moet je net een moeder hebben met vakantiestress. Dat is niet de beste combinatie, sterker nog een af te raden combinatie.

Maar adhd of niet, zoonlief zonder is net zo druk als zoonlief met en die gebruikt op dit moment even helemaal niets. Dat gaat best goed, want de energie wordt mooi over de dag verdeeld. Best wel lekker in de vakantie! 

Als ik dezelfde dag nog juf spreek vertelt ze dat zoonlief moeite had met zijn dictee. Het wilde hem niet lukken en dus gooide zoonlief het bijltje er maar bij neer. Na twee regels dictee ging het al verkeerd. Hij vergat een hoofdletter en bij de volgende zin weer. Voor zoonlief voldoende reden om van slag te raken en er verder maar met de pet naar te gooien. Grote letters schrijven en boos reageren.

Juf, geweldig als ze is, gaf zoonlief nog een kans door hem later nog wat opnieuw te laten schrijven. Het koste zoonlief de nodige moeite maar hij heeft het wel gedaan. Natuurlijk niet van harte, want zijn humeur was nog steeds beneden het nulpunt. Hij heeft behoorlijk wat tijd nodig om over dit soort momenten heen te komen.

Met een bezwaard hart ben ik naar huis gegaan. Wat moet ik doen? Zoonlief hiermee confronteren? Het maar laten begaan, want het is op school gebeurd. Of hem uitvoerig vragen waarom het zo gelopen is, zoals het gelopen is. Ik besluit het laatste te doen. Ik wíl weten wat er door hem heen gaat als dit gebeurd. Ik wil hem helpen.

Het kost me veel moeite uit hem te krijgen waarom hij zo boos wordt als hij een fout maakt. Hij is bang dat hij een onvoldoende haalt! De juf mag van zijn angst niet weten, want stel dat ze het aan de klas verteld. Die zal hem vast uitlachen.

Ik hou hem strak in mijn armen en troost hem. Vraag hem hoe hij denkt dat we dit kunnen oplossen. Hij zal het de volgende keer proberen tegen de juf zeggen als het niet wil lukken. ‘Hoe voelt dat?’, vraag ik? Dat voelt goed. ‘Lucht het je op?’ Ja hij wordt er blij van.

Vanochtend is zoonlief naar de juf gegaan met de vraag of hij zijn dictee opnieuw mocht doen. En? Dat mocht! Hij mocht laten zien dat hij ook een dictee kon doen, zonder boos te worden. Wat een juf! Om te koesteren of niet dan?!

De juf mailt

Als ik de computer heb gestart en outlook start ploppen de berichten binnen. Mijn oog valt op het bericht met als onderwerp de naam van zoonlief. Als ik naar de afzender kijk zie ik jufs naam staan. Oh oh foute boel … denk ik meteen.

Juf en ik hebben afgesproken dat ze me zou laten weten hoe het gaat met zoonlief. En dat heeft ze gedaan. Met een steen in mijn maag open ik de mail. Juf is een schat, echt, dat moet gezegd. Ze is gek met zoonlief. Niet verwonderlijk, want zoonlief is erg innemend en weet ieders hart te stelen.

Ze vertelt dat zoonlief erg druk is. De ene les doet hij goed mee en de volgende les zet hij de boel op stelten. Altijd gedacht dat mijn zoon dat niet zou doen, dat mijn niet zo zou doen als al die andere adhd-ers, maar niets minder waar. Zoonlief doet dat ook. Hij staat op zijn stoel als hij niet snel genoeg aandacht krijgt. Valt van z’n stoel. Kleurt zijn gezicht (waar juf dan weer heel hard om moet lachen). 

Alles waarvan ik niet wil dat mijn kind dat doet, doet zoonlief ook gewoon. Dit soort grappen en grollen vertelt zoonlief niet uit zichzelf, maar hoor ik van juf. Deze maand is het dus helemaal bal. Waar hij de eerste maanden van het schooljaar prachtig in galop liep, stijgert hij er nu rustig op los. Juf verwacht dat het beter gaat na de kerstvakantie.

En ik? Ik vind het moeilijk. Heel moeilijk. Want hoe moet ik als moeder reageren? Moet ik thuis alsnog boos worden om de dingen die hij op school doet? Juf vindt van niet. Zij haalt er een beetje haar schouders over op. Ze kent zoonlief en laat hem deze maand maar een beetje begaan. Volgende maand zien we wel verder. En dat doe ik dan ook maar … (wat ik beslist niet makkelijk vind, dat loslaten)

Samen

De lamp in de hoek van de kamer, vlak bij het raam, staat op de laagste stand. De kaarsjes op tafel branden evenals op het dressoir. De kerstboom geeft licht en het stenen dorpje op de kast ook. De hele kamer ademt sfeer. Kerstsfeer wel te verstaan.

Zoonlief zit naast me op de bank met een volle zak chips de ander zit op de luie stoel, ook met een zak chips. Manlief en ik delen er een. Het drinken staat op tafel. The Voice of Holland kan beginnen. We wachten met smart. Zodra de Voice begint gaan de zakken open!

Al knarsend en knisperend luisteren we naar de tonen van het eerste nummer. Een paar tellen later galmt zoonlief tot onze grote verbazing het nummer mee. 'Waar ken jij dat lied van?', vraagt manlief. 'Ohhh van de zwemdisco.' Ja tuurlijk. Huhhh, daar is hij nog maar twee keer geweest?!

'En wat vinden jullie ervan?', vraag ik als een van de deelnemers een nummer ten gehore geeft. Op deze manier hoop ik dat ze leren zelf een mening te geven en onderbouwen. De leukste antwoorden komen naar voren. 'Nou deze heeft wel een strakke broek aan. Ik vind dat ze het wel mooi doet.' Ja dat is waar, van die stakke broek, maar haar zangkunst ...

De jongste gaat naar bed. Ik ga op de bank liggen en zoonlief komt bij me zitten. Uitgeteld zijn we. Heel langzaam laat zoonlief zijn hoofd in zijn hand rusten. Hij is moe, heel moe. Geeft niet, de melatonine doet z'n werk. Als manlief zegt dat hij naar bed moet vindt hij dat geen enkel probleem! En zo komt er een einde aan een heerlijk gezinsmoment.

Hoe simpel kan het zijn. Lekker met chips op de bank, drinken op tafel naar de Voice of Holland kijken.

De eerste in een reeks van twaalf

Daar zitten we weer. Samen in de auto op weg naar het onderzoekscentrum. Hij is zo blij dat de dag op school goed verlopen is en dat hij zonder vragen zijn opdrachten heeft kunnen maken. En ik ben ook blij, omdat hij zo blij is. Ik verbaas me over mezelf. Zo blij als ik ben voor mijn eigen kind.

Uit de gesprekken die we met ‘onze’ therapeut hebben gehad komt steeds naar voren dat zoonlief onzeker is en faalangstig. En dat het goed is hier ook iets mee te doen. Daarom heeft ‘onze’ therapeut contact gezocht  met het onderzoekscentrum en daar een specifieke vraag neergelegd. Zij konden één op één begeleiding geven en ingaan op de vraag.

Zoonlief is er erg op gericht alles goed te doen. Maar zodra hij iets niet weet of anders gaat dan hij in gedachten had, haakt hij af. Gooit hij er gelijk uit dat hij het toch niet kan, dat hij dom is of een idioot. Ook door tijdsdruk schiet zoonlief in de stress en dus kijkt hij liever niet naar wat er van hem wordt verwacht, maar wil hij meteen vragen wat hij moet doen. Want stel dat hij zijn opdrachten niet afkrijgt …

Dit eerste uur was vooral gericht op zijn gevoelens. Wat betekent boos, blij, verdrietig en bang. Zijn er nog andere gevoelens? En hoe doe ik als ik deze gevoelens heb? Kortom het ontdekken van deze gevoelens en er uiting aan geven.

Hij heeft ook een  huiswerkopdracht meegekregen. Wat vindt ik leuk, wat vindt ik moeilijk en waar wordt ik zenuwachtig van. Ik ben benieuwd wat hij gaat opschrijven!

If Joseph And Mary Had Facebook!!!!

Manlief stuurde dit berichtje door, dat hij tegen kwam op Facebook. Ik vond het beslist de moeite waard om dit met jullie te delen.

Melatonine, helpt dat?

Toen wij, tijdens het eerste gesprek met de kinderarts, vertelden dat zoonlief zo slecht in slaap kwam, adviseerde ze Melatonine te gebruiken. Ik huiverde. Als ik iets niet wil geven zijn het wel pillen om in slaap te komen. Naast de medicatie waarvoor we nu bij de kinderarts zaten. Wat als het verslavend is? Moet ik echt ineens zoveel geven? Moet hij niet steeds meer gaan gebruiken?

Nee, we zijn er niet direct aan begonnen. We stonden er nou niet bepaald positief tegenover. Toch bleef het in mijn achterhoofd hangen. Waarom zouden we het niet proberen. Baat het niet, het schaad ook niet. Het is op natuurlijke basis en de arts had gezegd dat het absoluut geen kwaad kon.

We hebben een potje bij de drogist gehaald en zijn er voorzichtig mee begonnen. Het resultaat is werkelijk verbluffend. Sliep zoonlief meestal rond een uur of tien uur, half elf. Nu slaapt zoonlief rond acht uur.

Anderhalf uur voor het slapen gaan geven we zoonlief de tabletjes en als hij in bed ligt begint hij te gapen en vallen soms zijn ogen een beetje dicht. Ohhh wat heerlijk om dat te zien. Dat waren we niet gewend. Ineens hebben we onze avonden weer terug.

Na verloop van tijd zagen we grote vooruitgang met voetbal en was zoonlief meer uitgerust. Het verhoogde zijn concentratie en doordat hij meer uitgerust was kon hij ook veel meer hebben.

Melatonine, helpt dat? Bij ons wel en bij jou? Het is in ieder geval meer dan het proberen waard!

De stuiteritis

Ons huis is op dit moment een grote chaos. Een krat met boodschappen op het aanrecht die nodig een plekje in de kast vereist. Een tas op de grond. De afwas staat overal en nergens en de afwasmachine moet uitgeruimd. Een kledingtas naast het bureau. Een ongebruikte doos heeft ook z’n plekje in de kamer gevonden. Evenals een gymtas, doelloos achter de bang, heeft z’n werk inmiddels gedaan en wacht totdat het mee naar boven wordt genomen. En dat is alleen nog maar beneden. Over boven heb ik het maar niet.

Maar ik heb er nu even geen zin in. De rust in huis is weergekeerd. Stuiterballetje is naar school en de ander speelt met twee vriendjes buiten. Het geluid is binnen te horen, maar zolang ik geen buren op de stoep heb met de vraag of het wat zachter kan, laat ik ze maar even. Al die stress om sint moet er toch een keertje uit. En eigenlijk word ik er ook lichtelijk gestrest van.

Heb ik alle boodschappen in huis? En de cadeautjes dan? Straks maar even nakijken dan kunnen we dat vanavond nog doen. Morgen is er geen tijd voor. De ochtend op het voetbalveld en ’s middags begint de eerste Sinterklaaspret al.

Het is een geweldig tijd, echt waar, maar even zo leuk als alles weer voorbij is. Want stuiteren is leuk, voor even, maar niet de hele tijd. Ik probeer zoonlief de kans te geven te stuiteren waar nodig. Maar mijn eerlijkheid gebied me te zeggen dat mijn geduld soms ver te zoeken is.

Hoe doen jullie dat? Lukt het jullie altijd maar geduldig te zijn? Hoe mag jou kind zijn/haar stress uiten?

Wat een onrust

Met de fiets aan mijn hand loop ik de tuin in. Zoonlief, die al thuis is, komt met een zorgelijk gezicht op me af lopen. Er is iets, dat is wel duidelijk. Mijn fiets staat nog niet op de standaard of zoonlief begint gelijk alles wat niet goed is gegaan op school op te sommen. Hij had twee streepjes en een kruisje.  Taal wilde niet lukken en een verhaal schrijven ook al niet.

Als ik al aan tafel zit vertelt zoonlief dat hij rekenen ook al niet af had. Grote tranen van frustratie lopen over zijn wangen. Het enige wat ik kan doen is hem in mijn armen sluiten! Dicht tegen me aan houden en hem laten uitsnikken. Binnen in mij rijzen de zorgen de pan uit. Is dit een herhaling van vorig jaar? Nee, dat niet. Ik ben inmiddels wijzer en zoonlief kan ook al veel beter onder woorden brengen wat hem dwars zit. Hij vindt het zo moeilijk dat hij steeds boos wordt. Hij weet niet wat hij er mee aan moet.

Ik spreek met hem af dat hij een Donald Duck pocket mee naar school mag nemen. Als iets niet lukt, stopt hij met zijn opdracht en gaat hij een paar bladzijden lezen. Als hij is afgekoeld, gaat hij weer verder met zijn werk. Dat vindt hij een goed idee en z’n vochtige ogen beginnen weer te glimmen. Nog geen minuut later is alles weer voorbij.

Dit is een moeilijke tijd en dat is heel zacht uitgedrukt! Zoonlief zit bomvol onrust en zelfs de melatonine die hij elke avond krijgt mocht gisteravond niet baten.  Tijd om actie te ondernemen. Geen DS meer, geen playstation, niets waar zijn frustratievermogen alleen maar groter van wordt en zijn onrust alleen maar toeneemt. Dit zijn geen spellen waar hij zijn energie in kwijt kan. Hij krijgt er beslist de verkeerde energie van. Tijd voor sport en spel?! Of gewoon wachten totdat de Sint het land verlaten heeft?

Tangle toys! Tangle wat???

Vorige week waren manlief en ik op ouderbegeleiding en kregen de tip een tangle aan te schaffen. Een Tangle?? Ja, een tangle. Wat is dat, zul je je afvragen? Weer een of andere kneetbal, bijtring of iets dat de energie van je kind kan geleiden. Nee, niets van dit alles.

De eerste keer toen we ouderbegeleiding kregen had de therapeut het er al over, maar was de tangle niet in haar bezit. Vorige week, toen we er waren, lag het ding op haar tafel en wilde ik, zonder dat ik wist wat het was, het ding gelijk pakken.

Een tangle is een soort slang, bestaat uit allemaal onderdelen, die alle kanten op kunnen draaien, zonder dat het uit de hand loopt. De slang zit van begin tot eind aan elkaar vast. Het is een klein handzaam ding dat beslist de moeite van het aanschaffen waard is. En man wat is dat een leuk ding!

We hebben het nog niet in huis, maar gaan er beslist een paar aanschaffen. Het is de moeite waard. En voor het geld hoef je het niet te laten. Kijk op: www.tangletoys.com.

PS. Even voor het vergelijk, de tangle is zo groot als een mobiel.

‘Hij gaat over.’, zegt juf.

‘Je zoon gaat over naar groep 5’ zegt juf, nadat ik in het kort de resultaten van de onderzoeken aan haar heb uitgelegd. Ik zit nog helemaal in mijn verhaal en kan maar moeilijk omschakelen. Ben je er niet blij mee? vraagt ze. Blij mee? Blij mee? Ik ben al maanden bezig met het feit dat zoonlief blijft zitten en nu gaat hij over? ‘Ja sorry’, zeg ik, ‘ik moet even overschakelen hoor als je het niet erg vindt? En dit doen jullie niet omdat wij ouders dit zo graag willen?’ Juf kijkt me verbaasd aan en antwoordt resoluut: ‘Absoluut niet, dit heeft je zoon helemaal zelf gedaan.’

‘Maar’, vraag ik, ‘waarom gaat hij nu ineens wel over? Zijn de cito’s dan zo goed gemaakt?’ Juf bevestigt wat ik al vermoedde. Het eerste citoresultaat voor rekenen is binnen en dat is heel goed! De andere resultaten moeten nog binnenkomen, juf houdt daarom een slag om de arm, maar verwacht daar ook verbetering in. Tevens is juf bang dat zoonlief zich behoorlijk gaat vervelen als zoonlief blijft zitten, omdat ook uit het onderzoek is gekomen dat zoonlief uitdaging nodig heeft.

Diezelfde week komen de rest van de citoscores binnen. We hadden wel verwacht dat de scores omhoog zouden gaan, maar dat ze zo hoog zouden uitvallen, hadden we niet verwacht. Omdat het verschil zo groot was en ze niet konden geloven dat het resultaat nu zo hoog was is een van de cito’s dubbel nagekeken. Wat hetzelfde resultaat opleverde.

We moeten het allemaal even verwerken. Maar als het goed tot ons is doorgedrongen kunnen we alleen maar trots zijn, ontzettend trots op die onrustige, onzekere, maar oh zo doorzettende zoon van ons.

En zoonlief? Een week later neemt hij zijn rapport mee naar huis. Samen met ons bekijkt hij de mooie resultaten! Tijd voor een klein feestje!

Het gesprek en de uitslag

Het is midden op de dag. We zitten in de wachtkamer van het onderzoekscentrum. Precies twee weken na de door ons gecancelde afspraak. Best een beetje vreemd. Maar het moet. We willen graag de uitslagen van de onderzoeken nader besproken hebben.

In het telefoongesprek dat ik anderhalve week eerder met de therapeut voerde kon ik al opmaken dat zoonlief adhd heeft. Ik had haar gevraagd of er iets uit het onderzoek naar voren was gekomen. Ze wilde het eigenlijk niet door de telefoon zeggen, maar heeft het toch gedaan. En dat was toch wel even een schok.

Nu zitten we in de wachtruimte, wachtend op de toelichting die komen gaat. Het is een saaie kamer. Niet veel te zien of te beleven. Veel leesmateriaal, maar het meeste ken ik inmiddels wel. De spelletjes zijn uitdagend en leuk, maar om daar nu aan te beginnen … Dan maar koffie.

Ineens zitten we aan tafel met de therapeut. Ze geeft een uitgebreide toelichting op de onderzoeken die zijn uitgevoerd. Ze vertelt leuke en interessante  details over testen en de daaruit voortvloeiende resultaten. Tenslotte geeft ze belangrijke aanbevelingen voor ons en voor school. We nemen gelijk enkele beslissingen en maken vervolgafspraken.

Adhd dus, niet helemaal verwacht, maar toch ook weer wel. We dachten eerder add. Maar gaandeweg hoorden we en zagen we dat z’n onrust hem steeds meer in de weg ging zitten. Door het verminderen van zijn schoolweg, ebde ook een stukje onrust weg. Maar of dat genoeg is?

Diezelfde middag nog loop ik naar school. Een kort gesprek met de juf. Gelijk maar even de resultaten vertellen. Het gesprek krijgt een wel zeer verrassende wending …

Het uiteindelijke gesprek?!

Spannend het uiteindelijke gesprek waarin de resultaten van het onderzoek zullen worden besproken. We zijn benieuwd wat het ons oplevert. Maar naarmate de dag naderbij komt, nemen de krachten van mijn moeder af.

Maandag, de dag van het gesprek, word ik vroeg in de ochtend gebeld. Het is tijd om naar het ziekenhuis te komen. Hoe de situatie er precies voorstaat is niet helemaal duidelijk. Opschieten en haast maken dus. Manlief is net de deur uit naar zijn werk. De kinderen zijn zich aan het aankleden. Rennen vliegen haasten, maar alles loopt meer dan gesmeerd. Kids ondergebracht. Onderweg worden manlief en ik gebeld dat we rustig kunnen rijden.

Tegen het einde van de ochtend bellen we het onderzoekscentrum met de mededeling dat mijn moeder stervende is. Enkele uren later, het begin van de middag, hoor ik voor de laatste maal haar ademhaling. Haar tijdelijke leven is vergleden in het Eeuwige bestaan.

Mijn leven lijkt even stil te staan, maar dat van de kinderen gaat onverminderd door. Ik moet, ondanks de rollercoaster van emoties waarin ik mij bevind, daarin mee. Ik moet, in het belang van mijn kind, school bellen. Ik druk juf op het hart dat zoonlief alle cito’s buiten de klas moet maken. Geen cito uitgezonderd, of hij dat nu leuk vindt of niet. In een mailtje bevestig ik dat de therapeut het idee zeer ondersteunt, ook gezien de huidig omstandigheden.

En zo maakt zoonlief alle cito’s buiten de klas. Ik waak ervoor om er iets over te zetten. Bang als ik ben dat ik hem onder druk zet. Zoonlief moet er zelf mee komen, maar dat doet hij niet zo snel. Af en toe stel ik een vraag, maar laat aan hem over wat hij er over willen zeggen.

We zitten in de wachtkamer van het onderzoekscentrum, de uitslag wacht!

In gesprek met de intern begeleider (IB-er) en juf

Half april

Juf mailt. Of we samen op gesprek willen komen. De Intern begeleider zal er ook bij zijn. Oké dit is foute boel. We hoeven nooit samen op gesprek te komen, alleen als het serieus is. En dat is het vast en zeker. Ik erger me aan het feit dat juf onduidelijk is. Ze laat me in haar mail niet weten wat ze willen bespreken. Mijn onzekerheid neemt toe. Ik wil me geen week hoeven afvragen waar het gesprek over zal gaan.

Ik bel de intern begeleider, maar krijg haar niet te pakken. Uiteraard, want ze wil natuurlijk eerst de juf spreken, voordat ze mij te woord staat. ’s Middags is ze op kantoor. Ik vraag haar waar het gesprek over gaat. Een hoop vaag gepraat is het antwoord. Zucht, hier heb ik dus niets aan en merk plompverloren op: ‘Gaat het er over dat zoonlief blijft zitten?’ ‘Ehh, ja dat willen we wel bespreken ja.’ Niet leuk om te horen natuurlijk, maar zeg ik: ‘Ik vind dat jullie daar duidelijk over moeten zijn en ons hier niet een hele week over in onzekerheid moeten laten zitten.’ De intern begeleidster begrijpt het.

We hebben een week om aan het idee te wennen en tegen de tijd dat het gesprek plaatsvindt hebben wij onze strategie al bepaald. Dat maakt het gesprek ook heel makkelijk. Het lijkt er sterk op dat zoonlief het jaar over gaat doen. Ze weten zich niet zo goed raad met zoonlief en zeker niet met de tegenstrijdige resultaten die hij heeft behaald. Wij begrijpen dat en gaan helemaal mee in hun idee, tot (naar ons idee) opluchting van juf en de IB-er. Wij willen het beste voor ons kind en als dat het beste is doen we dat.

We krijgen alle medewerking. Zowel juf als de intern begeleider denkt mee. Dat is echt ontzettend fijn! Ook wij dragen ons steentje bij om de rest van de schoolperiode voor zoonlief zo vlot mogelijk te laten verlopen. We geven wel aan dat we niet eerder een besluit nemen dan dat zoonlief de laatste citotoetsen van het schooljaar heeft gemaakt. We willen de resultaten afwachten. Tevens besluiten we dat alle cito’s buiten de klas worden afgelegd, om zo de prikkels tot het minimum te beperken.

De onderzoeken bij het onderzoekscentrum staan al gepland, maar moeten nog plaatsvinden …

Een gesprek en verder onderzoek

Enkele dagen na de IQ test worden we weer verwacht bij de therapeut. Ze vraagt ons naar de geschiedenis van zoonlief. Het verloop van de zwangerschap, hoe zoonlief was in mijn buik, als baby en zijn verdere ontwikkeling . Alle belangrijke details moesten wij uit ons geheugen opdiepen. Dat viel even niet mee. Totdat we op gang kwamen, toen wisten we het een na het ander te vertellen. We vertelden zoveel mogelijk, bang dat we waren belangrijke details te vergeten.

Als het gesprek ten einde loopt, willen we graag weten hoe zoonlief de IQ test heeft gedaan. De therapeut zegt er niet veel over, alleen dat het IQ van zoonlief prima in orde is. Stiekem zijn we opgelucht. Wat wij al wel wisten, bevestigt de therapeut. Aan de verstandelijke vermogens van zoonlief mankeert niets. 

We werden alleen wat onzeker gemaakt door de grote discrepantie tussen de tussentijdse toetsen en de citoscores. Manlief was vrij zeker over het IQ van zoonlief. Ik was toch wat onzeker, doordat zoonlief thuis prima resultaten boekte, maar het op school niet tot uitdrukking leek te komen. Ook juf wist zich niet goed raad en was wat onzeker. Mede doordat zoonlief de cito’s later, alleen, over mocht doen en deze goed maakte! (Leuk detail: hij wist precies op te noemen welke fouten hij eerder had gemaakt.)

Een week na de IQ test breng ik zoonlief opnieuw naar de therapeut. Zij doet allerlei testen met hem. Ik ga ondertussen weer koffie drinken bij mijn ouders. (Ik schrik, mijn moederlief zit aan de tafel, maar eigenlijk is dat al teveel. Ze weet naar de bank te komen, waar ze uit moet rusten.) Een week later, op de dag dat wij de resultaten van het onderzoek zouden horen, overlijdt mijn moeder. We stellen de afspraak uit …

Even een stipje ...

De juf en de IB-er

Enkele weken na het rapport hebben we een gesprek met juf, wel anderhalf uur. We zijn laat thuis, maar het was beslist de moeite waard. Beide partijen zijn een stuk wijzer geworden. Wij hebben een boekje open gedaan over zoonlief, maar juf natuurlijk ook.

Het blijkt wel dat het bij zoonlief altijd goed gaat. Hij vindt alles leuk en gaat graag naar school, maar ondertussen loopt hij vreselijk op z’n tenen. Althans, zo lijkt het. We komen er maar niet goed achter wat er precies met zoonlief aan de hand is op school.

Hij is gespannen en prikkelbaar. Als hij niet meteen weet wat van hem wordt verwacht raakt hij in paniek en gooit het bijltje erbij neer. Ook vindt zoonlief fouten niet aanvaardbaar en wordt dan boos. Uiteraard komt zoonlief niet thuis met dit leed. Hij is het snel vergeten en vindt het niet vermeldenswaardig. Maar wij vinden het uiterst belangrijke informatie om mee te nemen in het onderzoek.

Een paar weken nadat we juf hebben gesproken heb ik een gesprek met juf en de IB-er. Ook de IB-er vindt dat zoonlief gespannen in de klas zit. We besluiten zoonlief een tandje minder hard te laten lopen. Al het thuiswerk wordt stopgezet en ook op school hoeft zoonlief het minimale te doen. Moet de klas acht regels schrijven, dan hoeft zoonlief er maar vier. Belangrijkste is dat zoonlief wat hij moet doen af krijgt en daar dus ook trots op mag zijn.

Er valt een grote last van mij af. Niets meer hoeven doen thuis. Geen tweede school meer zijn, maar gewoon mama van zoonlief. Wat een verademing na al die tijd. Zoonlief hoeft thuis niets meer te doen. Geen gelees, alleen maar voorlezen, geen rekenen, geen tafels, geen schrijfwerk, niets …

En zoonlief? Die bloeit langzaam op …

Prachtig, prachtig om te zien.

De IQ test

Het is gezellig in de auto. Zoonlief en ik kletsen wat af. Op de achtergrond Radio een. We zijn op weg naar het onderzoekscentrum. Zoonlief heeft er zin in. De vorige keer vond hij het er zo leuk! Ik ben eerder benieuwd. Vandaag de IQ test.

We zitten in de wachtkamer. Ik ben best een beetje nerveus en friemel wat aan mijn kleren. Ineens gaat de deur open en komt er een heuse adhd-er binnen. Mensen wat een energie heeft het kind. Het vliegt alle kanten op, totdat het door een van de therapeuten wordt opgehaald. 

Nee, neem zoonlief dan. Zit rustig naast me een botenspel te spelen. Het is best een moeilijk spel, maar zoonlief vind het leuk en gaat er dan ook helemaal in op. Zie je wel dat juf ongelijk heeft, denk ik dan. En we zitten hier om dat te bewijzen.

Zoonlief wordt opgehaald en ik blijf achter in de wachtkamer. Ik mocht wel even meekomen, maar dat wil ik niet. Zoonlief twijfelt, maar we nemen afscheid in de wachtkamer. Dat lijkt me beter. Geen stoorzender van een moeder in de kamer en ze beginnen toch niet eerder dan dat ik weer weg ben.

Toch blijf ik even in de wachtkamer zitten, want stel dat zoonlief me nodig heeft. Na een kwartier weet ik dat zoonlief het heus wel redt zonder mij. Ik sta lichtelijk bezwaard op. Even later start ik de motor van de auto en rij naar mijn ouders. Een lekker bakje koffie zal me goeddoen. (Dit was enkele maanden geleden, toen mijn moeder nog leefde.)

Ik zit alweer in de wachtkamer als zoonlief klaar is. Hij is helemaal blij en vond het ontzettend leuk. Onderweg vertelt zoonlief dat hij een vraag over Napoleon niet wist. Nu moet je mij ook niet zo heel veel vragen over Napoleon, maar dat terzijde. Fijn dat hij het leuk vond. Op naar het volgende onderzoek …

Genietmoment

De beamer projecteert lied 398 van de Evangelische Liedbundel op de muur. Zeker weten dat zoonlief dit lied kan meezingen. Ik wijs naar de muur en zeg dat het een mooi lied is om mee te zingen. Zodra de muziek inzet en de gemeente meezingt hoor ik de stem van zoonlief. Hij zingt het hele lied vol overgave mee. Prachtig, wat een genietmoment. Manlief en ik kijken elkaar even aan.

Evangelische Liedbundel 398

Handen heb je om te geven
van je eigen overvloed,
en een hart om te vergeven,
wat een ander jou misdoet.

Refrein:
Open je oren om te horen,
open je hart voor iedereen.

Ogen heb je om te zoeken
naar wat mensen nog ontbreekt,
en een hart om uit te zeggen,
wat een ander moed inspreekt.

(Refrein)

Schouders heb je om te dragen
zorg en pijn van alleman,
en een hart om te aanvaarden,
wat een ander beter kan.

(Refrein)

Voeten heb je om te lopen
naar een mens die eenzaam is,
en een hart om waar te maken,
dat geen mens een eiland is.

(Refrein)

De uitnodiging

Niet lang nadat we alle formulieren hebben opgestuurd krijgen we een uitnodiging voor een intakegesprek. Het is me niet helemaal duidelijk of zoonlief ook mee moet. Tot twee keer toe stel ik de vraag aan het onderzoekscentrum en beide keren wordt me geadviseerd zoonlief mee te nemen. En dus nemen we zoonlief mee.

Als de therapeut ons begroet en zichzelf voorstelt kijkt ze verbaasd naar zoonlief. Nee hoor, hij had niet mee hoeven komen. Lekker dan, gaat weer een broodnodige middag school voor zoonlief. Ik ben er lichtelijk zuur van, maar het is niet anders. 

Terwijl wij het uur vol praten speelt zoonlief op de gang. Een enkele keer komt hij binnen. We staken het gesprek en zetten het weer voort als hij weg is. We leggen al onze zorgen bij haar neer. We benoemen dat hij vaak niet ‘tot resultaat’ komt tot grote frustratie van zoonlief. Hij wil wel, maar om de een of andere vage reden wil het niet lukken. Dat zijn perfectionisme, zo lijkt het, hem in de weg zit en het presteren onder druk het hem nog moeilijker maakt. Daarnaast is zoonlief van linkshandig naar rechtshandig gaan schrijven en heeft daarvoor inmiddels anderhalf jaar fysio. Dat zoonlief dus op school aan zoveel dingen tegelijk moet denken vraagt veel van hem. Teveel?

We hebben zoonlief zo goed mogelijk, maar niet tot in detail, uitgelegd waarom we hier zijn. Hij vindt het prima en leuk, want er is allemaal speelgoed dat hij thuis niet heeft. En zo samen met papa en mama op stap gebeurt ook niet alle dagen.

Na het bezoek gaan we bij de Intratuin een bakje koffie drinken, voor zoonlief een Fristie met een overheerlijk saucijzenbroodje erbij. Wat vindt hij het gezellig, zo samen met papa en mama op stap! Hij geniet er volop van en wij ook!

Ondertussen

Ondertussen laten we zoonlief allerlei testjes doen op de computer. Want de resultaten van zoonlief hebben ons een beetje onzeker gemaakt. Althans mij, manlief is er nog steeds van overtuigd dat zoonlief een goed stel hersens heeft, dat daar niets aan mankeert. 

Ik wil bewijs en laat zoonlief door middel van www.onlineklas.nl allerlei spelletjes doen. Rekenen bijvoorbeeld. We ontdekken dat hij prima in staat is de sommen te maken, maar zien ook dat zoonlief in paniek raakt als hij onder tijdsdruk moet presteren.

Een van de spellen is een ballonnenspel. Er wordt een som gegeven en in de vier ballonnen die omhoog gaan staat het goede antwoord. Niets aan de hand als zoonlief de tijd heeft het antwoord uit te rekenen en de juiste ballon te vinden. Maar naarmate zoonlief meer sommen goed heeft gaan de ballonnen sneller omhoog. En dan slaat de paniek toe, want stel dat hij een foute ballon aanklikt. 

 

Natuurlijk gebeurt dat en zijn de rapen gaar. Boos en gefrustreerd en met grote onzekerheid gooit hij het bijltje erbij neer.  Helemaal in paniek geeft zoonlief aan dat hij geen spel meer wil spelen. Maar hij moet, want wij willen zien waar de schoen precies wringt.

Het wordt ons helemaal duidelijk als hij sommen moet maken met een tijdklok erbij. Hij presteert vrijwel niets omdat zijn oog alleen maar gericht is op de tijd die maar doortikt. De paniek slaat opnieuw toe en zoonlief stopt er mee. 

Zolang er geen tijdsdruk op staat en hij zich dus maar op een ding behoeft te concentreren gaat het uitstekend. Maar zodra er meerdere dingen van zoonlief worden verlangd (tijd en prestatie) slaat de paniek toe, loopt zijn hoofdje vol en slaat hij vast.

Belangrijke aandachtspunten om mee te nemen in het onderzoek zijn paniek, onzekerheid, perfectionisme en faalangst.

De papierwinkel ...

Tijdens het telefoongesprek met het onderzoekscentrum wordt alles kort uitgelegd. We worden eerst gebeld voor een telefonische intake. Op basis van de telefonische intake wordt gekeken of wij bij het onderzoekscentrum aan het goede adres zijn.

Aan het einde van het telefoongesprek met een psycholoog van het onderzoekscentrum wordt me verteld hoe het proces gaat verlopen en binnen welke termijn we een intakegesprek kunnen verwachten. Zodra alle formulieren, die we na dit gesprek krijgen toegestuurd, ingevuld binnen zijn, krijgen we van het onderzoekscentrum een uitnodiging voor een intakegesprek. Zaak dus om alle formulieren zo snel mogelijk in te vullen!

De formulieren voor inschrijving komen binnen. Voor ons, maar ook voor school. Over alle vragen denken we goed na, want het gaat tenslotte om het welzijn van onze zoon. De onzekerheid slaat toe. Schilderen we hem niet mooier af dan de werkelijkheid? En was  het echt wel zo, zoals we het nu hebben opgeschreven?

Ook school moet formulieren invullen. School doet z’n uiterste best alles zo snel mogelijk voor elkaar te krijgen. Dat lukt! In een ommezien krijgen we de formulieren zorgvuldig ingevuld terug. Nu kan alles worden opgestuurd. De spanning stijgt. Het is nu wachten op een belletje of een brief voor het intake gesprek.

Het rapport

Ergens half januari heb ik, na schooltijd, een kort gesprek met de juf. Ze wil graag dat we op de ouderavond komen om over de schoolresultaten van zoonlief te praten. In een paar woorden laat ze me weten dat het rapport kantje boord is. Met een bezwaard hart ga ik naar huis. Ik begrijp het niet. In november was alles nog goed, waren de resultaten oké.

Als we het rapport van zoonlief onder ogen krijgen begrijpen we wat juf bedoeld. Het ziet er niet goed uit. Nou, nee dat is niet helemaal waar. Er is een grote discrepantie tussen de tussentijdse toetsen en de citoscores.

Wat wij al wisten, zien we nu bevestigd. Zoonlief staat onder hoge druk. Dat zien we in alles. Hij is onrustig en snel geïrriteerd. Hij doet zijn uiterste best, maar dat lijkt niet genoeg, zo geven de citoscores aan.

Zoonlief kan slecht tegen presteren onder tijdsdruk. Ook dat wisten we al. In groep drie gaf hij regelmatig zenuwachtig aan dat hij werkte met een timetimer en wel alles wel op tijd af moest hebben. We hebben daar toen niet teveel aandacht aan besteed. Maar door de resultaten van het rapport wordt het ons allemaal nog duidelijker en komen de herinneringen aan wat zoonlief in groep drie zei terug. We moeten hier iets mee doen en wel heel snel. Adhd of niet, we laten hem zo niet doorzwoegen.

We wachten niet tot we het gesprek op school hebben gehad, maar bellen direct het onderzoekscentrum met de vraag zoonlief te onderzoeken. En dan begint de wirwar van papieren …

 

Op zoek

Als het gesprek voorbij is loop ik met rood doorlopen ogen naar huis. Ik ben verontwaardigd en kan mijn emoties geen plek geven. Als ik het huis ben binnengestapt steven ik regelrecht naar de telefoon. Na twee keer overgaan neemt manlief op. Ik kan niet wachten totdat manlief ’s avonds thuiskomt, ik moet het hem meteen vertellen.

Manlief reageert rustig, maar verbaasd. Wij herkennen allebei niet wat de juf mij heeft verteld. Hoe is het mogelijk? Zou kindlief zich op school zoveel anders gedragen dan thuis? Of zien wij als ouders iets over het hoofd. Kennen wij ons kind minder goed dan we hem dachten te kennen? Het laat ons niet los.

Enkele dagen later spreek ik de fysiotherapeute. Ik leg haar mijn zorgen voor terwijl zoonlief lekker op de gang aan het spelen is. Omdat zoonlief al vrij lang fysio heeft, kent de fysiotherapeute zoonlief lang genoeg om er een objectief oordeel over te kunnen geven.  Maar ook de fysiotherapeute herkent niet wat de juf  mij heeft verteld.

Maar het zaadje is gezaaid en vindt bodem om te groeien.

Het begin ...

Het is begin november 2010. We zitten in een klein hok van twee bij twee meter. Veel meer zal het niet zijn. Aan mijn linkerkant staat een computer. Aan de muren hangen leuke plaatjes om het kleine hok wat gezelligheid te bieden. Voor mij is de tafel leeg. Juf zit achter de tafel, ik er voor op een zeer ongemakkelijk krukje. Zo een, waarvan de poten niet allemaal de grond raken. En als je even beweegt gaat het krukje heen en weer. (Dat ik dat nog weet.)

Juf vindt zoonlief onrustig en of hij dat thuis ook is? 'Nee, niet echt', zeg ik en denk even heel goed na. Is zoonlief onrustig of buitensporig druk? Nou nee, niet dat ik weet. 

Ik vraag haar naar de reden van dit alles, want van dit vage gepraat wordt ik erg nerveus. Juf vindt zoonlief onrustig. 'Nou', zeg ik, 'hoezo onrustig, waar denk je dan aan?' Tja als juf mag je hier niets over zeggen en dus laat ze zich er niet over uit. Maar ik mag wel raden en dat doe ik dus ook. Ik raad een keer. 

'Denk je aan adhd?' 

'Ja', is het antwoord.

Ik kan mijn oren niet geloven. Het zweet klotst onder mijn oksels van verbazing en verontwaardiging. Dit kan niet waar zijn. Zoonlief kan heel goed spelen en z’n aandacht uren bij een spelletje houden. Ja oké hij kan moeilijk stilzitten als we eten. Maar adhd???

Het wil er bij mij niet in. Ik ben niet zozeer verontwaardigd om wat juf constateert, maar meer omdat ik, nota bene zijn moeder, hem toch beter ken dan wie dan ook? Of … toch niet? Alles twijfelt in mij en ik word flink door elkaar geschud.